“Bisognerebbe sempre fare sogni grandiosi e con la faccia verso il cielo, viaggi avventurosi” (Bandabardo)

Mən şairəm,it,Yekdil bir ağlama,it,Bunlar xəyalların bir hissəsidir,it,Şair bilirəm,it,Axı, müqəddəs bir ölkəyik,it,Naviqatorlar və şairlər,it,Şairlər getdikcə nadirdir,it,Hərkəsə,it,Ən azı bir dəfə həyatda bir dəfə baş verir ki, yazmaq üçün yanlış bir istək var,it,Bir kağız vərəqində sola sola,it,Bəzi çekmece bir unudulmuş bir gündəlik səhifələrdə,it,Saysız-hesabsız fayllar şirkəti olan bir PC yaddaşında,it,bir duyğu,it,şeir,it,Yazı ruh üçün yaxşıdır,it,Deyəsən şeir orada deyil,it,Sonra bəlkə də bir filmdə onunla görüşürəm,it,bir sosial mərkəzdə,it,Ən yaxşısını edən kitablar arasında ...,it,Mən onunla görüşdüm,it,mənim ölkəmdə,it,Bunu təsadüfən kəşf etdim,it,Heç vaxt imtina etməmişəm,it,Çünki dostum Rosy dediyi kimi,it,Nə qədər nüsxə nə olursa olsun satacaqsan,it, un grido unanime. Sono un grumo di sogni. Conosco un poeta. In fondo siamo un paese di Santi, navigatori e poeti.

È che i poeti sono sempre più rari. A tutti, almeno una volta nella vita capita di avere una voglia incontenibile di scrivere, su di un foglio di carta lasciato a ingiallire, sulle pagine di un diario dimenticato in qualche cassetto, nella memoria di un PC in compagnia di innumerevoli file, un pensiero, un’emozione, un racconto, una poesia.

Scrivere fa bene all’anima. Sembra che la poesia non ci sia, poi magari la incontri in un film, in un centro sociale, tra i libri più venduti…

Io l’ho incontrata qui, nel mio paese, l’ho scoperta per caso, la poesia ha il volto di un giovanissimo ragazzo, autodidatta come me, la poesia è qualcosa che parla alla nostra sete, un modo per capire quanti davvero si fermeranno a leggere una poesia.

Eppure questo giovanissimo ragazzo, nonostante i tam tam delle odierne ambizioni si è concentrato su qualcosa di cui – lo sa in anticipo – non darà (bəlkə) né soldi né fama, e l’ha fatto concentrandosi sulle parole.

Il suo nome è Paolo Pes, e forse diventerà famoso o forse no, ma una cosa è certa, lui potrà dire: io ci ho sempre creduto, non mi sono mai arreso, perché come dice la mia amica Rosy, non importa quante copie venderai… Ancaq yalnız bir oxucunun ürəyinə çatsanız, artıq qazanacaqsınız,it,Sizi əmin edirəm ki, şeirləri çox gözəldir,it,Mən yazıçıyam,it,Ancaq bir şeir yazmağı bilmirəm,it,Bunun əvəzinə o çox yaxşı edir,it,Ürəyinə çatır,it,Ürək olanlardan,it,Xəyallarınızı davam etdirməyinizi arzulayıram,it,Axı "xəyalpərəstlər düzəltmək olmur",it,Həmişə sənin və bir qafiyə axtarır,it,Yalnız Michelangelo terrasının oxucuları üçün Paolo Pes tərəfindən bir təklif,it,Şeir sükutun bir twitterdir,it,Poetika ürəkdə olan bir hədiyyədir,it,sizinlə doğulur və,it,Əgər sən istəsən,it,Onu necə heyran edəcəyini bilənlərlə birlikdə edə bilərsiniz,it,Bunu anlayın və hisslərinizlə qidalandırın,it,Mənim üçün şeir, içəridə olanı ifadə etməyə kömək edən bir hədiyyədir,it.

Vi assicuro che le sue poesie sono molto belle; io sono una scrittrice, ma non saprei scrivere una poesia. Lui invece lo fa molto bene, arriva al cuore, di chi ha un cuore.

Ti auguro di riuscire a perseguire i tuoi sogni. In fondo “non si possono domare i sognatori”.

Sempre vostra e in cerca di una rima.

Silvana Scano
Sayı 215 – Anno V del 29/8/2018

P.S. In esclusiva per i lettori della Terrazza di Michelangelo una citazione di Paolo Pes:

La poesia è un twitter del silenzio. La poetica è un dono che si ha nel cuore, nasce insieme a te e, se vuoi, puoi farla vivere con chi sa ammirarla, comprenderla ed alimentarla con i propri sentimenti. Per me la poesia è un dono che aiuta ad esprimere ciò che si ha dentro, Həqiqətən ruhun və ürəyin içində olduğunuzu dəqiqləşdirmək üçün,it,Əsl sevgini ifadə etmək üçün bir yol,it,həqiqi ehtiras,it,indi yoxa çıxır,it,Bəlkə də indi sönmüş və nəsli olan həqiqi duyğulardır,it,Niyə onları hər birimizdə ürəkdə gəzdirdiyimiz poetika ilə yenidən doğulmur,it,Bir hədiyyə varsa,it,Bu, kimsə bizə vermək istədi,it. Un modo per esprimere il vero amore, la vera passione, che ormai sembrano estinte, forse ora sono proprio le vere emozioni ad essere estinte e, perché no farle rinascere in ognuno di noi con la poetica che portiamo nel cuore. Se si ha un dono, è perché qualcuno ce lo ha voluto dare.